21 czerwiec 2011 roku - jedna z tych zwykłych nocy kiedy to dzieją się rzeczy niezwykłe...
Noc Kupały - najbardziej romantyczna noc Poznania powiadają, czy romantyczna? Może i tak, może noc najbardziej niezwykła, najbardziej magiczna, najjaśniejsza, noc najpiękniejsza... słów wiele, ale chyba żadne z nich nie opisuje w pełni tego zjawiska. Tysiące lampionów wypuszczonych w niebo... niesamowite! Jednocześnie zadziwiające ile takie spotkanie się ludzi w dużym gronie, na łonie natury, z dobrą muzyką w tle może przynieść tyle emocji! Coś nie do opisania, a do przeżycia, poczucia "na własnej skórze". Ciekawe jest też fejsbukowy fenomen. Rok temu garstka wtajemniczonych wypuściła 320 lampionów, mało kto wiedział o tej akcji. W tym roku zadziałał Facebook i wypuszczono ponoć 8000 lampionów!!! Jest różnica. Emocje i jeszcze raz emocje... Niepokój, czy lampionów wystarczy dla wszystkich ( mało kto przyszedł z własnym lampionem, na miejscu można było nabyć cudeńko w wybranym kolorze ), potem wkroczył lekki stresik, a za nim panika, czy zdążę? jak to do chole** rozłożyć, a jak się nie uniesie? daj zapalniczkę, nie wziąłeś? osz Ty głupku, mógłbyś czasem ruszyć tym łbem...! Śmieszne, a czasem nawet poważne były kłótnie par wyrywających sobie z rąk lampiony i wytykających sobie nawzajem błędy - tak bardzo romantyczne. W końcu na twarzach pojawiał się TEN uśmiech, gdy lampion rósł i rósł i wznosił się powoli ku górze... aż wypuszczony z rąk dołączał do reszty fruwających życzeń - bo niby gdy wypuścimy taki lampion, a ten wzniesie się wysoko ku górze to spełni się nasze marzenie. Tak więc dopiero, gdy już nasz lampion uniósł się do góry, wyciskając nam przy okazji łzy, unieśliśmy głowy do góry i w tym momencie bez wyjątku na twarzach pojawiały się banany, większe, mniejsze, bardziej dojrzałe i te mniej... Rozdziabione buzie na widok tysiąca kolorowych punkcików na niebie, oddalających się w jednym kierunku. Ach... rozkosznie... błogo... i nagle pisk, krzyk UWAGAAAA.... odwracasz się i widzisz pędzący na Ciebie lampion cały w ogniu!!! Unik, gaszenie i znów banan... i znów przyjemnie, w tle muzyka, dookoła łzy i niespokojna radość... i z bananem wróciłam do domu, i z nim wspominam tę noc...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz